Joop Geesink is van origine reclametekenaar, daarna werkte hij een jaar in die Folies Bergère en het Casino de Paris, kwam terug naar Nederland er ontwierp decors voor verschillende revuegezelschappen en Nederlandse speelfilms, o.a. De Spooktrein.
In 1941 begon hij tezamen met Maarten Toonder teken- en poppenfilms te vervaardigen. Hoe jij tot het maken van poppenfilms kwam? Welnu, op zekere dag kwam er een poppetje op zijn bureau terecht, Geesink ging ermee spelen en wilde toen poppenfilms maken, zoals de Hongaar George Pal, die thans in Hollywood werkt, het reeds vóór hem had gedaan.
Geesinks poppen zijn echter anders geconstrueerd dan die van Pal die voor iedere film duizenden poppen moest vervaardigen om iedere beweging en gelaatsuitdrukking te kunnen uitbeelden.
Bij Geesink is dit aantal belangrijk minder omdat hij gebruik maakt van een nieuwe materie, die uiterst soepel is en bij een verandering niet terugveert. Voor de gelaatsuitdrukkingen gebruikt hij maskertjes waarop deze zijn afgebeeld. Het maken van poppenfilms is een uiterst moeilijk en minutieus werk, dat men alleen maar kan realiseren wanneer men voldoende experts tot zijn beschikking heeft. Ieder onderdeel vereist vakmensen: model- en decorbouwers, tekenaars, schilders, boetseerders, filmtechnici. Zelfs een beeldhouwster telt Geesink onder zijn 30 medewerkers. Men krijgt een indruk van het vele werk, dat er aan één filmpje mét een speeltijd van drie tot vier minuten vastzit wanneer men bedenkt dat hierdoor de gehele staf drie maanden aan wordt gewerkt. Eén naar de werkelijkheid vervaardigde maquette zoals die van een onderdeel der drankfabriek, doet slechts dienst voor twintig seconden film!
In de montagekamer zien wij een strook film met de geluidsband, die zó is ingedeeld, dat de maten en de accenten van de muziek samenvallen met de bewegingen van de poppen in de film.
Nadat het draaiboek is gemaakt en in seconden is ingedeeld, wordt door Hugo de Groot de muziek erbij gecomponeerd: een ingewikkelde technische kwestie voor de leek die te horen krijgt, dat bijvoorbeeld één stap van een poppetje zestien beeldjes in beslag neemt en er vier en twintig beeldjes per seconde de lens voorbijtrekken. In het atelier wordt druk geboetseerd en getimmerd aan nieuwe figuren en rekwisieten. o.a. de gepersonifieerde vruchten welke een rol zullen moeten spelen in het reclamefilmpje voor de drankfabriek en in de opnamestudio staan maquettes gereed, die ieder kind en groot mens doen watertanden, zo natuurgetrouw en artistiek zijn ze.

Het is jammer dat Nederland de meeste van Geesinks poppenfilms nog niet heeft kunnen zien. Het buitenland is in dit opzicht bevoorrecht want zijn filmpjes — in hoofdzaak reclamefilms voor firma's die uitsluitend voor de export werken — draaien in bijna alle West-Europese landen. o.a. in België, Frankrijk, Zwitserland, Noorwegen. Denemarken. Zweden en Italië.
Het is Geesinks ideaal om op een goede dag het reclame-poppenfilmpje overboord te kunnen gooien voor de productie van zuivere poppenspeelfilms. Daar zitten mogelijkheden in, want Geesink gelooft dat wat de tekenfilm betreft niemand Disney zal kunnen evenaren. De poppenfilm staat echter nog aan het begin haar ontwikkeling en er is mee te bereiken. En welke exportmogelijkheden zitten er voor Nederland niet in. „In mijn poppenfilms," zegt Geesink, „kan ik mijn eigen humor en mijn gevoel voor persiflage uitleven. Zo zou Ik bijv. een Dollywood filmjournaal willen maken, waarin de gebeurtenissen in de wereld worden gepersifleerd. Het grote voordeel van poppen is, dat ze onpersoonlijk zijn en dat niemand zich gekwetst of beledigd behoeft te voelen door de spot, welke daardoor op een algemener plan komt."
Geesink is vol vertrouwen, dat hij binnen niet al te lange tijd in Nederland poppenfilms zal kunnen vervaardigen, die haar plaats zullen vinden in de voorprogramma's over de gehele wereld, en wie, zoals wij. enkele van zijn nieuwe films o.a. „De Drie Musketiers" heeft gezien, twijfelt daar niet aan, want Geesinks peil is internationaal.


Bron: Algemeen Handelsblad, 7 februari 1948