CAVALCADE: Philips filmpje
1966
Een filmrecensie met enige opmerkelijke details.
75 jaar muziek
Met de film “Philips Cavalcade - 75 Years of Music” trokken de medewerkers van Joop Geesink’s Dollywood op verzoek van Philips werkelijk alle registers open en zette een indrukwekkende poppenfilm neer.
Opmerkelijk
De filmrecensent schrijft er met een eerlijke onbevangenheid over. Hij heeft allicht een persdocument ontvangen tijdens de pers-première van de film. Daarom weet hij dat de aantallen poppen en decors te noemen, alsmede de productietijd van anderhalf jaar.
De informatie die is verstrekt door Philips en/of de studio is helaas niet in het bezit van dit museum, graag hadden we gezien of er meerder artiestennamen worden genoemd. De redacteur schrijft over een negertrompettist, wat in die tijd totaal geen negatieve lading had. Hij doelde op de figuur die de legendarische jazztrompettist en -zanger Louis Armstrong voorstelde.
Verkeerde afloop
De meeste recensies over Geesink/Dollywood poppenfilms zijn in de regel lovend. Zo ook deze. Het is daarom in het licht van het feestelijke bedoelde filmpje een domper dat de finale wordt afgeschilderd als kitsch.
Bij de filmpresentatie elders op deze website wordt nader toegelicht hoe deze is ontstaan.
Tekst uit het artikel
CAVALCADE: Philips filmpje
Tien minuten muzikale feestelijkheid
Tien minuten slechts duurt het filmpje dat Joop Geesink ter gelegenheid van het Philips jubileum gemaakt heeft, maar dit zijn tien minuten die niet minder dan anderhalf jaar aan voorbereiding en productie hebben geëist en waarvoor 196 poppen en 36 decors werden vervaardigd.
“Cavalcade” is de titel van dit poppenfilm en daarmee wordt zoveel bedoeld als een feestelijke optocht, in dit geval een muzikale wandeling door zo’n driekart eeuw vermaak en showbusiness in de de breedste zin van het woord. Men kan er een hommage in zien aan stichters en werkers van dit mammoetbedrijf en tegelijk een amusementsproduct dat in deze dagen rond de viering van het 75-jarig bestaan in vijfhonderd kopieën over de hele wereld binnen bedrijfsverband zal worden vertoond.
Director Max Keuris en animator Cor Icke (Ja, die bedrijf is op en top internationaal) hebben met hun staf niet alleen een onderhouden -zelfs een fraai en smaakvol filmpje gemaakt, muzikaal en voor ritmisch sterk. In zeer snelle vaart wordt men van de begintijd van de pathefoon gevoerd langs de diverse uitingen van de amusementsmuziek, volksmuziek en jazz. Telkens tegen een even snel wisselend decor. De vaart is verrassend, het ritme energiek, de montage doeltreffend. Engels, Frans, Zuid-Amerikaans, Hongaars, Weens – men kan geen genre muziek bedenken of het komt aan bod, tot aan de beatmuziek toe.
En telkens een originele kijk op de artiesten die deze muziek uitvoeren, om het even of het Paul Whiteman is voor een orkest dat de “Rhapsody in Blue” inzet of een eenzame neger trompettist, die in vogelperspectief zijn bijdrage aan het geheel verleent – om het even of het een Moulin Rouge-impressie is met De Toulouse Lautrec en Valentin le désossé of de verwoed steppende charlestondansers.
Een heel geslaagd filmpje, verfrissend en aangenaam om te horen en te zien. Het reclame-element valt aanvankelijk best mee. Aan het slot komt er een daverende kitsch opzetten in de vorm van het eeuwige pianoconcert met een smakeloze vertoning van vele Philips-producten op namaak-Griekse zuilen notabene. Een apotheose die op ons een faliekante uitwerking had.
Bron: De Tijd, 16 september 1966
