Kostbaar
Productie van animatiefilm is duur. Poppenfilm is nóg duurder. Gelukkig heeft Geesink een afdeling gericht op live-action: Starfilm. De meeste opdrachten zijn bioscoopcommercials en tv-commercials voor landen waar commerciële tv intrede doet.
Vanwege de snellere productietijd en dus de lagere kosten, neemt het aandeel in speelfilm-commercials aanzienlijk toe. De animatieafdeling verzorgt voor talrijke speelfilmproducties geanimeerde onderdelen. Vaak blijft het beperkt tot een bewegende titel of een verpakking dat zich opent. Er ontstaat een grote rivaliteit tussen de live-action-afdeling en de poppenfilmstudio. Live-actionfilmers vinden poppenfilm maken kinderachtig en omgekeerd beschouwen de animatiefilmers het maken van speelfilm niet als een kunstvorm.
Feit blijft dat de speelfilmopdrachten voor steeds grotere omzet zorgen en dat de animatie een visitekaartje is waarmee Geesink bij klanten kan binnen komen. Zodra een klant hoort hoe duur poppenfilmproductie is, heeft Joop met zijn watervlugge geest een alternatief plan klaar en biedt een live-action variant aan. Daarmee behoudt hij de klant.

Geprijsd en Prijzen

Ondanks de stevige productieprijs die de klant betaalt voor een poppenfilm heeft dit medium het grote voordeel van onderscheidend vermogen. Poppenfilms hebben een enorme aantrekkingskracht op het publiek en de ingebouwde reclameboodschap wordt geslikt. Dollywood maakt internationale furore met de poppenfilms. Grote Nederlandse opdrachtgevers zijn o.a. Philips, waarvoor minstens 8 films van minimaal 10 minuten worden gemaakt en het Nederlands Zuivel Bureau (NZB) met vele Dutchy-films. Geesink neemt ca. 80 internationale filmprijzen voor de poppenfilms in ontvangst.

De filmprijzen zijn een mooie waardering en wekken de nieuwsgierigheid op van nieuwe potentiële adverteerders. Joop voelt zich als een vis in het water wanneer het gaat om ideeën bedenken. Met een half woord van de klant heeft hij een stapel schetsen klaar. Soms schiet hij zo ver door in zijn ontwerpdrift, dat hij vergeet wat de reclameboodschap moet worden.
Medewerkers weten te vertellen wanneer hij terugkomt met een opdracht soms niet meer precies weet wat er is besproken. Het is de combinatie van zijn niet te stoppen fantasie, die nog sneller gaat na enkele glazen whisky. De creatieve chaos roept soms verontwaardiging op bij klanten die andere resultaten zien komen dan beloofd. Wederom biedt de snelle creatieve geest van Geesink dan uitkomst.

Bioscoopcommercial als 'niemandsland'

Voor de moderne lezer is het interessant te weten dat het maken van een reclamefilm in vroegere tijd vaak buiten de scoop van het traditionele reclamebureau viel. In de jaren '40 en '50 waren de reclamebureau's gespecialiseerd in drukwerkadvertenties en -posters. Een bioscoopcommercial viel in een stuk ‘niemandsland’. Hier haakte Geesink op in.
De filmpjes die Geesink bedacht, hadden in oorsprong een rol als korte voorfilm bij een bioscoopfilm, zoals er bij Disney en Warner Brothers ontelbare korte films zijn gemaakt van vergelijkbare lengte.
Hij verzon een grappig verhaaltje en zocht er een sponsor bij. Wanneer een beoogde sponsor niet geïnteresseerd was, paste Joop het einde van zijn voorstel en ging er mee naar de concurrent om het daar te proberen. Vaak had hij daarmee succes. De tweede uitdaging voor hem was om de adverteerder te overtuigen dat hij in dit concept een vervolg moest maken. En nog één. En nog één.
Later vestigde zich binnen de Geesink Studio’s eigen reclame bureau waar de films werden bedacht. Een ontwikkeling parallel was dat de traditionele reclamebureaus ook inzien dat reclame in de bioscoop, maar zeker ook op de TV tot hun dienstenpakket behoorde. Dollywood was dus zowel bedenker van plannen als concurrent voor de bureaus zie zelf plannen ontwikkelde. Dit leverde niet zelden een gespannen situatie op tussen de klant als reclamebureau en Geesink die zelf ook als reclamebureau opereerde. Meerdere opdrachtgevers gingen op zoek naar studio’s die animatie konden maken en niet-concurreerden. Dit ging ten koste van de klanten van Dollywood.